فاطمه افشاریان با بیان اینکه فرارسیدن ماه رمضان فرصتی برای توجه ویژه به اشعار مناجاتی به عنوان یکی از انواع مهم شعر آیینی کشورمان است، توضیح داد: در روزگار ما بیشتر، شعر آیینی را در مدح ائمه (ع) به کار می‌برند؛ اما حوزه شعر آینی بسیار گسترده‌تر است و می‌توان گفت، هر آنچه که دارای رگه‌هایی از آیین و عقیده ما، دین، معنویت و عرفان است، شعر آیینی محسوب می‌شود و شعر مناجات نیز که بیشتر در ماه رمضان شنیده و خوانده می‌شود، از مهمترین گونه‌های شعر آیینی به شمار می‌رود.
این شاعر آیینی افزود: شعر مناجاتی که زیرمجموعه ادبیات نیایشی است، سابقه طولانی دارد و شاعران بزرگ ما از جمله فردوسی، مولانا، سنایی، نظامی و عطار در قرون متمادی تلاش کرده‌اند در اشعار خود مناجات را به کار ببرند و همواره در ابتدای اشعار و مقدمه کتاب‌های خود به حمد و ثنای پروردگار پرداخته‌اند. این اقدام نشانه اهمیت شعر مناجات است که در قرن‌های متمادی ادامه یافته است.
وی ادامه داد: متاسفانه امروز توجه به مضامین مناجاتی کاهش یافته که این امر علت‌های مختلفی دارد. تمام عرصه‌های هنری و ادبی در طول تاریخ دچار تغییراتی می‌شوند. با تغییرات فرهنگی و تاریخی حضور مناجات نیز در اشعار شاعران امروز کمرنگ شده؛ چراکه شاعران امروز بیشتر معشوق زمینی را مورد خطاب قرار می‌دهند و از عرفان و عشق حقیقی فاصله گرفته‌اند.
افشاریان با بیان اینکه فضای معنوی حاکم بر جامعه در ماه رمضان، توجه بیشتر به شعر مناجات را موجب می‌شود، گفت: انسان‌ها در ماه رمضان بیشتر به خدا نزدیک می‌شوند و تلاش می‌کنند از گناه فاصله بگیرند و اعمال دینی بیشتری را انجام می‌دهند.
وی افزود: در ماه رمضان علایق هنری و مطالعاتی نیز به معنویت گرایش می‌یابد و به عنوان نمونه من در این ماه ترجیح می‌دهم در مطالعه ادبی به اشعار عاشورایی بپردازم.
افشاریان در پایان گفت: برای رونق و توجه هرچه بیشتر به اشعار مناجاتی و بازگشت آن به دوران شکوه گذشته، باید این گونه ادبی به درستی تبیین شود تا اقشار مختلف جامعه و شاعران به این مهم واقف شوند که مقصود از خلقت، به خدا رسیدن است و اگر به مدح اهل بیت (ع) نیز می‌پردازیم دلیل اصلی آن ارتباط این بزرگواران با خداوند است.
